Երբ ժա­մա­նակ­ներն ա­ռա­վել բա­րեն­պաստ կլի­նեն, անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն կլի­նի Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին «հաշ­վել» որ­պես «հա­յու գեն», որն այդ­պես շռն­դա­լից տար­վեց-դր­վեց հա­մաշ­խար­հա­յին, չեր­կն­չենք ա­սել, գլո­բա­լիզ­մի հա­յե­լա­յին ար­տա­ցո­լան­քում` նոր հա­յի կեր­պար բաշ­խե­լով նա­րե­կյան որմ­նա­խոր­շե­րում տե­սակն աշ­խար­հի վրա տա­րու­բե­րող այս հին, կար­ծես ան­դառ­նա­լի հոգ­նած, «լոք» ա­նե­լում ծու­լա­ցող էթ­նո­սին:

Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյանն իր ե­լույթ­նե­րից մե­կում զգու­շաց­րեց եվ­րո­պա­մետ և ռու­սա­մետ ու­ժե­րին, որ նրանք շատ չհ­րա­պուր­վեն ի­րենց հա­վակ­նու­թյուն­նե­րով: Եվ ա­սես ի ար­ձա­գանք նրա հայ­տա­րա­րու­թյան, հա­յոց հե­ռուս­տա­տե­սու­թյամբ հար­ցազ­րույ­ցի էր դուրս ե­կել մի­ջին ծե­րու­թյան մի կին քա­ղա­քա­գետ:

Երբ ա­պի­լի 24-ի լույս 25-ի գի­շե­րը 2.00-ին (լավ էլ անձրև էր մա­ղում), Նի­կո­լը Facebook-յան իր է­ջում ա­վե­տեց կնոջ գրա­ռու­մը. «Քիչ անց՝ մեր բո­լո­րի սր­տե­րը գե­րած Պա­պի­կին, վար­չա­պե­տի հանձ­նա­րա­րու­թյամբ, պե­տա­կան մա­կար­դա­կով կու­ղեկ­ցեն Ծի­ծեռ­նա­կա­բեր­դի հու­շա­հա­մա­լիր, և նա վեր­ջա­պես իր ծա­ղիկ­նե­րը կխո­նար­հի Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թյան զո­հե­րի հի­շա­տա­կին», ա­կա­մա զու­գա­հեռ­ներ անց­կաց­րի մաք­սա­յին ծա­ռա­յու­թյան ե­րի­տա­սարդ աշ­խա­տա­կից Հայկ Մար­տի­րո­սյա­նի, կուր­թան­ցի 33-ա­մյա Մե­խակ Ա­ռա­քե­լյա­նի և 82-ա­մյա պա­պի­կի միջև:

Facebook-յան էջս փա­կե­լով Նի­կո­լի վար­ձատր­վող «լե­գեո­նա­կան­նե­րի» դեմ` զազ­րա­խո­սու­թյուն-հայ­հո­յանք­նե­րից գլուխս ա­զա­տե­ցի:

Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը մս­խում է իր վեր­ջին պտ­ղունց վս­տա­հու­թյու­նը: Խնդ­րի «հմայքն» այն է, որ ին­քը ևս շատ լավ է հաս­կա­նում դա: Փոր­ձում է կանգ­նեց­նել այդ ըն­թաց­քը` ա­նե­լով ա­վե­լի «ան­վս­տա­հե­լի» քայ­լեր, ինչն է՛լ ա­վե­լի է խո­րաց­նում ան­դուն­դը Նի­կո­լի ու Նի­կո­լի միջև, Նի­կո­լի ու թի­մի միջև, Նի­կո­լի ու հա­սա­րա­կու­թյան միջև:

Ա­ռիթ­ներ են ե­ղել հի­շա­տա­կե­լու, որ Ռու­սաս­տա­նում Վլա­դի­միր Պու­տի­նի նկատ­մամբ չկա ա­տե­լու­թյան կամ զզվան­քի զգա­ցում: Նույ­նիսկ նրա ներ­կա­յիս «ո­խե­րիմ» շատ հա­կա­ռա­կորդ­ներ հրա­պա­րա­կավ չեն խու­սա­փում նշե­լուց նրա զգա­լի ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը ռու­սաց պե­տու­թյան ամ­րապ­նդ­ման աս­պա­րե­զում:

Դա­վադ­րու­թյան տե­սու­թյու­նը, ինչ­պես աշ­խար­հում ա­մեն բան, ու­նի մե­դա­լի եր­կու ե­րես. մե­կը, որ այն իս­կա­պես ի­րա­կա­նու­թյան հետ ա­ղերս չու­նի, մյու­սը, որ ցան­կա­ցած Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հան, ու­ղե­ղի լվա­ցում, հա­կաք­րիս­տո­սա­կան քայլ, «կլո­նա­վոր­վում» է հենց դրա­նով։ Ա­սել է` այն «պրակ­տիկ» տե­սու­թյուն է, և մենք հա­մա­ձայն ենք երկ­րորդ ձևա­կերպ­ման հետ, ո­րով­հետև «մո­նի­տո­րին­գի» դեպ­քում երկ­րորդը մշ­տա­պես հաս­տատ­վում է:

Հա­յաս­տա­նում լայ­նո­րեն տա­րած­ված է այն հո­ռե­տե­սա­կան մտայ­նու­թյու­նը, թե ան­կա­խու­թյու­նից հե­տո հայ ժո­ղովր­դի բախ­տը չի բե­րում պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րի հար­ցում. մե­կը մյու­սից ան­հա­ջող են: Բա­նը հա­սել է այն­տեղ, որ մար­դիկ սրամ­տում են, թե ի­րենց տե­սա­ծից ու ապ­րա­ծից հե­տո կո­րո­նա­վի­րուսն էլ սար­սա­փե­լի չէ: Բայց մո­ռա­նում են այն դա­ռը խոս­քը, որ ա­մեն ժո­ղո­վուրդ ար­ժա­նի է իր ղե­կա­վա­րին: Ցա­վոք, չա­փից դուրս ար­ժեզ­րկ­վե­ցինք այդ նույն ան­կա­խու­թյան տա­րի­նե­րին:

Երբ դու, փո­խա­նակ կքես քո երկ­րի ա­ռաջ ծա­ռա­ցած հոգ­սե­րի ա­ռաջ, ուսդ հար­մա­րեց­նես այդ բե­ռին, փոր­ձես մար­տահ­րա­վեր­նե­րի ի­րա­վա­չափ լու­ծում­նե­րը գտ­նել, պա­հել քեզ մեկն­ված փխ­րուն պե­տա­կա­նու­թյու­նը, երբ փակ են քո ե­րեք սահ­ման­նե­րը, չոր­րոր­դի հետ էլ Աստ­ված գի­տե` ինչ կլի­նի, դու զբաղ­ված ես դրամ հա­վա­քե­լով` հա­կաօ­րի­նա­կան, հա­կա­պե­տա­կան, մեկ մար­դուն նվիր­ված` ի­րա­կա­նում երկ­րի գե­րա­գույն ինս­տի­տուտ­նե­րից հեր­թա­կա­նի կազ­մա­քանդ­ման հա­մար, երբ ոչ թե Ա­լիևն ու ադր­բե­ջան­ցի բլո­գե­րը, այլ ԵԱՀԿ ՄԽ եր­կր­նե­րում են ար­դեն հոդ­ված­ներ տպագր­վում, որ դու ցե­ղաս­պան ես և կա­տա­րել ես Խո­ջա­լուի…

Քա­նիցս ար­ձա­նագ­րել ենք` պետք է ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նել մի­ջազ­գա­յին «աուկ­ցիո­ներ­նե­րի» նշա­նա­յին հա­մա­կար­գին: Վեր­ջերս Օս­կա­րի հաղ­թող հա­մար­վեց «Մա­կա­բույ­ծը» բա­վա­կա­նին խո­սուն վեր­նագ­րով ֆիլ­մը: Ժա­մա­նա­կին «Եվ­րա­տե­սի­լում» հաղ­թեց դի­վա­յին ինչ-որ ռոք խումբ, հե­տո Կոն­չի­տան էր, և այդ­պես շա­րու­նակ: